آن بچه ای که می گوید «من یار کی؟» به جایی  نمی رسد 

در سوره مبارکه فرقان ادعیه ای که برای مردان الهی و عِبادُ الرّحمنِ هست در آیه 74 این است: وَ الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّیَّاتِنا قُرَّهَ أَعْیُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماماً

خُب داشتن همسر با ایمان، فرزند با ایمان و خود انسان هم امام متقیان شود یک فضیلتی است.

چه فضیلتی بهتر از اینکه انسان طرزی در جامعه زندگی بکند که افراد با تقوی به او اقتدا کنند؟

این که اختصاصی به امام ندارد؛ اختصاص به پیغمبر ندارد؛ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماماً

می بینید در همین دوران کودکی در میدان بازی در آن اوائل، آن بچه ای که می گوید «من یار کی؟» این به جایی  نمی رسد.

آن بچه ای که می گوید «کی یار من؟» این بالاخره به جایی می رسد.

خیلی ها هستند که می گویند «وجعل لنا من المتّقین اماماً» (*)؛ خُب این چه همّت نازلی است؟!

همّت آن است که انسان بگوید خدایا! آن توفیق را به من بده که متّقیان به من اقتدا کنند وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ إِماماً؛ ما امام آن ها باشیم، چه عیب دارد؟

این که نظیر نبوّت و ولایت و امامت(به معنای اینکه با عصمت همراه باشد) نیست که کسبی نباشد که اللّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ

خواسته مرغوبی است؛ ما را هم ترغیب کردند به این دعاها ... این ها دیگر مخصوص ائمه و مخصوص انبیاء علیهم السلام نیست؛ بندگان صالح خدا اینطورند.

پی نوشت:

*- آنهایی که فکر می‌کردند چنین مقامی برای مؤمنان بسیار دشوار است چنین قرائت کردند «وَ اجْعَل لنا مِن المتّقین اماما»(و برای ما از بین متّقین، امام قرار ده!)

برگرفته از درس تفسیر قرآن آیت الله جوادی آملی/ آیات 2 تا 8 سوره مریم/ رادیو قرآن/برنامه سروش هدایت، 1394/9/2

متن کامل جلسه