فرمود إِلَّا الَّذینَ آمَنوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ وَ ذَکَرُوا اللَّهَ کَثیرًا
اعمال و مناسک و مراسم عبادی هر کدام مشخص است که در شبانه روز چقدر نماز بخواند، چقدر روزه بگیرد، در سال مناسک حج و عمره و ... مشخص است؛ اما ذکر خدا مشخص نیست. اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً ...
در غیر معصوم دائم الذّکر بودن بسیار سخت است.
گاهی ممکن است انسان غفلت بکند ولی ذکر کثیر داشته باشد اهل نجات است.
منظور نام خدا نیست، منظور یاد خداست.
این ذکر خدا که می گویند هر کاری می کنید به یاد خدا باشید تا آن کار ابتر نباشد، یک قرنطینه است.
انسان هر غذایی می خواهد بخورد، هر لباسی می خواهد بپوشد، هر حرفی می خواهد بزند، هر کاری که می خواهد بکند، باید رویش بشود بگوید «خدایا به نام تو!»
این کار یا واجب است یا مستحب؛ آدم حرام یا مکروه را که نمی تواند بگوید «خدایا به نام تو!»
این بهترین قرنطینه است و بهترین مراقبت است
کاری که آدم نمی تواند بگوید «خدایا به نام تو !» خوب، نکند!
اگر به ما گفتند هر امری که با بسم الله شروع نشود ابتر و بی نتیجه است این راهش است.
نه معنایش این است که انسان هر کاری که می خواهد بکند بگوید بسم الله الرحمن الرحیم و آن کار چه حلال باشد چه غیرحلال چه مشکوک! کار مشکوک را چجور می شود گفت «خدایا به نام تو!»؟ ...
البته ثواب دارد اگر کسی بسم الله بگوید. حالا اگر نگفته آن ثواب را نمی برد اما به دستور عمل کرده؛ یعنی بررسی کرده، مطالعه کرده این کاری که می خواهد وارد شود، این غذایی که می خواهد بخورد، این پولی که می خواهد بگیرد، این جایی که می خواهد برود می تواند بگوید «خدایا به نام تو!» یا نه؟
اگر شک دارد خوب نمی رود دیگر!
این راهش است . خوب، یک مقداری که این راه را برویم برای ما عادی می شود.
کلمات کلیدی:
