تبیین معروف، دومین سفارش لقمان بعد از توحید و معاد/ قسمت سوّم

انسان تا زنده است در امتحان است  

وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنکَرِ

خُب، این کار صدْمه‌ای دارد، خیلی‌ها تحمل نمی‌کنند، می‌گویند به تو چه ربطی دارد و مانند آن.

چه در این‌گونه از موارد، چه در کلّ حوادث روزگار، این صحنه، صحنه آزمون و درد و رنج است.

یعنی تا انسان نفس می‌کشد در زحمت است؛ حالا زحمت‌ها فرق می‌کند یا زحمت‌های مالی یا زحمت‌های بیماری یا زحمت‌های سیاسی یا زحمت‌های اجتماعی است.

آن‌که این عالَم را آفرید یعنی خدا، قسم خورد که من انسان را در رنج قرار دادم ?لَقَدْ? این «لام»، «لام» قسم است ?لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ?

کَبد یعنی درد و رنج؛ قسم یاد کرد انسان تا زنده است در امتحان است، حالا یا خودش یا پدر و مادرش یا فرزندش یا مسائل سیاسی یا اجتماعی.

کسی در امان باشد اینجا جایش نیست، اینجا تا زنده است باید امتحان پس بدهد ?لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ?

انسان در همه این امور باید صبر کند، اختصاصی به مسئله امر به معروف و نهی از منکر ندارد.

این وَاصْبِرْ عَلَی مَا أَصَابَکَ مربوط به مسأله اقامه صلاة و امر به معروف و نهی از منکر نیست؛ کلّ رخدادهای عالَم زیرمجموعه این است.

برگرفته از درس تفسیر قرآن آیت الله جوادی آملی/سوره لقمان، آیات 13 الی17/ رادیو معارف/برنامه بر کرانه نور، 1395/1/29

صوت کامل جلسه