چون دین در زندگی ما نیست، از تحریم می رنجیم!

ما مسلمانیم، موحّدیم، اما توحید در زندگی ما نیست؛ در نماز و روزه ما هست، در حج و عمره ما هست، اما در زندگی ما نیست!

ما موحّدانه زندگی نمی‌کنیم؛ نشانه‌اش آن است که مواظب حرف‌هایمان نیستیم... دین و توحید در زندگی ما نیست.

یک عدّه معتقدند که دین از سیاست جداست؛ ما عملاً متأسفانه معتقدیم که دین از زندگی جداست. ما در نماز و روزه بله، خدا را عبادت می‌کنیم اما باید بدانیم درست نیست ما به جای چه کسی آورد، بگوییم چه کسی داد... نمی‌دانم شما برخورد کردید با مردان الهی و اوحدی از انسان‌ها یا نه؟ آنها در حرف‌هایشان واقعاً موحّد بودند، نمی‌خواستند مقدس‌مآبانه زندگی کنند، می‌خواستند موحّدانه زندگی کنند.

ما از آ‌ن بزرگان نشنیدیم که یک وقت بگویند فلان کس به ما چیز داد، می‌گفتند فلان کس آورد، فلان کس این زحمت را کشید.

غرض این است که در همه موارد همین طور است؛ در علوم هم همین طور است، این حرف قارونی است که بارها اینجا مطرح شد که می‌گوییم ما خودمان چهل سال، پنجاه سال زحمت کشیدیم عالِم شدیم.

این اصطلاح ناروای دود چراغ خوردن همین است. قارون هم که بیش از این نگفته بود و نمی‌گفت؛ می‌گفت: إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَی عِلْمٍ عِندِی؛ من خودم زحمت کشیدم پیدا کردم.

بسیاری از ماها اسلامی حرف می‌زنیم و قارونی فکر می‌کنیم؛ مگر او غیر از این گفت؟ او گفت من خودم زحمت کشیدم پیدا کردم، ما هم خیال می‌کنیم خودمان زحمت کشیدیم.

خیلی‌ها آمدند حوزه و چیزی نشدند؛ خیلی‌ها رفتند دانشگاه و چیزی نشدند؛ خیلی‌ها رفتند بازار و چیزی نشدند؛ این طور نیست که هر کسی برود جایی چیز گیرش بیاید.

[اگر] بگوییم إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَی عِلْمٍ عِندِی، این همان اسلامی حرف زدن و قارونی فکر کردن است...

دستور دادند در تعقیبات نماز بگویید «اللهمّ ما بنا من نعمةٍ فمنک» این برای این نیست که ثواب ببریم؛ تنها ثواب بردن نیست، ثواب را بالأخره می‌دهند.

عمده آن است که این دین در زندگی ما بیاید، وقتی در زندگی ما آمد ما راحتیم، نه از گرانی می‌رنجیم، نه از تحریم می‌رنجیم، چون او دارد ما را اداره می‌کند.

واقعاً اگر ما باور کردیم که تمام مار و عقرب عالَم نزد خدا روزی دارند، در پرونده خدا روزی دارند، شرق و غرب عالَم بخواهند ایران را تحریم بکنند اثر ندارد!

ما این حرف‌ها را باور نکردیم، مگر آنها رازق‌اند؟! خدا در قرآن به صورت ?عَلَی? فرمود: مَا مِن دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلاَ عَلَی اللَّهِ رِزْقُهَا، فرمود تمام مارها تمام عقرب‌ها عایله من هستند، من عهده‌دار روزی آنهایم، این خداست!

چون دین در زندگی ما نیست، اگر شنیدیم یک مخذولِ منکوبِ ملعونِ ازل و ابد درصدد تحریم است، می‌رنجیم، می‌گوییم «چه خواهد شد؟»، هیچ نخواهد شد!

فرمود اگر شما به راه باشید لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُوا وَاتَّقَوا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَرَکَاتٍ مِنَ السَّماءِ وَالأرْضِ

برگرفته از درس تفسیر قرآن آیت الله جوادی آملی/سوره قصص، آیات 33 الی 37/ رادیو معارف/برنامه بر کرانه نور، 1394/10/13 

صوت کامل جلسه

متن کامل جلسه